BORÓWIEC (wieś sołecka) położony jest w Wielkopolsce (powiat poznański, gmina Kórnik) ok. 15 km na południe od Poznania nieopodal drogi nr S11 łączącej Kołobrzeg i Bytom. Z Poznania można do nas dojechać właśnie trasą katowicką skręcając w prawo tuż za wiaduktem kolejowym w Gądkach lub ze Starołęki przez Głuszynę i dalej Daszewice oraz Kamionki. Geograficznie Borówiec leży pomiędzy 17st 0′ 30” a 17st 3′ 45” długości geograficznej wschodniej i  52st 15′ 30” a 52st 17′ 30” szerokości geograficznej północnej. Liczba mieszkańców to prawie 3.200 osób (na koniec 2023), lecz Borówiec szybko rozrasta się, więc niemalże na pewno jest nas już znacznie więcej. Wieś Borówiec pokrywa obszar ok. 1.500 hektarów (1 hektar = 10.000 m2). W 2015 roku Borówiec został podzielony na dwa sołectwa: Borówiec Stary i Borówiec Nowy. Sołectwo Borówiec Stary obejmuje obszar ul. Poznańskiej z bocznymi oraz ul. Szkolnej wraz z bocznymi. Pozostała część wsi (ul. Główna wraz z bocznymi) to sołectwo Borówiec Nowy.

Przez ostatnie kilkanaście lat Borówiec przeżywa prawdziwy bum budowlany. Mało żyzne gleby, zazwyczaj 5 kategorii, w latach 90. poprzedniego stulecia były masowo przeznaczane pod zabudowę jednorodzinną. W efekcie na terenie Borówca wydzielono prawie 2.200 działek budowlanych, zaś urokliwa okolica i dogodny dojazd spowodowały, iż wiele osób wybrało to właśnie miejsce na swój przyszły dom. Obecnie większość domów to budynki powstałe po roku 1990. Możemy więc śmiało powiedzieć, że Borówiec to miejscowość z przyszłością.
Największym walorem Borówca jest malownicze położenie w otoczeniu lasów i pól uprawnych. Urozmaicenie krajobrazu i atrakcję, szczególnie dla ornitologów, stanowi dolina Głuszynki wraz z rozległymi mokradłami w miejscu zarastającego Jeziora Borówieckiego.

Na terenie Borówca w kilku stanowiskach archeologicznych odkryto ślady osadnictwa z młodszej epoki kamienia – neolitu. W tym okresie najprawdopodobniej rozwijała się tu kultura amfor kulistych. Prawdopodobnie Borówiec znany był już w XIII wieku jako Borek.

Początki wsi Borówiec sięgają XVIII wieku. W 1734 roku na tym terenie powstała osada olenderska nazwana Borowieckie Olendry (nazwa niemiecka Waldau). Nazwa pochodzi od słów „borowiec” – mieszkaniec boru, lasu – oraz „olender” – osadnik. Olendrów sprowadził tutaj Stefan Szołdrski (mąż Teofili z Działyńskich – „Białej Damy”) dając każdemu z osadników 30 mórg (1 morga = 5.600 m2) ziemi do uprawy przez siedem lat bez płacenia czynszu.
Już w roku 1789 Borówiec liczył 247 mieszkańców i 42 budynki. W drugiej połowie XIX wieku liczba budynków we wsi sięgała 57, a liczba mieszkańców wynosiła 471 osób. W roku 1905 liczba mieszkańców zmniejszyła się do 408.